Verlaat me niet
Isabelle Beernaert
Isabelle Beernaert ging op negen jarige leeftijd naar de Koninklijke Balletschool van Antwerpen. Ze werkte in schoolverband met heel veel verschillende binnen- en buitenlandse choreografen voor klassieke en moderne theater stukken. Ze won in 1990 in Parijs de Concours internationale de danse de Voiron en hierna voltooide ze haar specialisatie in Modern-Jazz. Ook won ze in 2000 de KBC-Prijs voor jonge ChoreografenTegenwoordig werkt Isabelle als choreografe voor verschillende productiehuizen, evenementen en tvprogramma’s als So you think you can dance. Ook is ze artistiek leider van vzw DANZAS (culturele werking), THE DANCE FACTORY (opleidend danscentrum) en DANCERS ON STAGE (event customizing).
De eerste pianoklanken klinken door de zaal. Een man in een pak staat met zijn gezicht naar de zaal. Een vrouw in een chique lange jurk neemt twee stappen en loopt zo vlak voor hem langs. Hij slaat zijn arm onder haar arm door. ‘Ne me quitte pas’. Je ziet de emotie in de gezichten van de dansers. Het is een sierlijk spel van aantrekking en afstoting. Ze dansen stukjes echt samen, maar de vrouw trekt zich steeds los van de man. De man komt steeds weer naar haar toe. Hij neemt haar mee, ze laat zich weer uit zijn handen glijden en als hij zijn armen om haar heen wil slaan stapt ze er standvastig onderuit. De danseres vindt het moeilijk, maar ze wil niet aan hem toegeven. Eigenlijk wil ze hem niet verlaten, maar iets zegt haar dat ze het toch moet doen. Weer staan ze vlak bij elkaar, hij slaat weer zijn arm onder haar arm door als op het begin. De danseres kijkt met verdriet in haar ogen van hem weg, de andere kant op.
De dans gaat over een man en een vrouw en de man vraagt dus aan de vrouw om hem niet te verlaten, wat de titel van het liedje en de dans ‘Ne me quitte pas’ ook zegt. De dans is een choreografie uit het tv-programma So you think you can dance. Dit was de eerste keer dat ik choreografieën van Isabelle Beerneart zag. Ze raakte me meteen.
De choreografie is verstild. Verstilling is een terugkerend element in de moderne choreografieën van Isabelle Beernaert. Er zitten letterlijk stukjes in waarbij de dansers stil staan, alsof ze even diep adem moeten halen om hun emoties in bedwang te houden en om daarna weer verder te kunnen dansen.
De dansen van Isabelle Beernaert zijn modern, maar liggen best dicht bij het klassieke ballet wat ik gedaan heb en ook heel mooi vind. Het verschil tussen een gewoon klassiek balletstuk en een moderne dans is dat moderne dans minder stijf is en niet alleen een verhaal vertelt maar ook een echte emotie overbrengt. En die emoties raken mij.
Isabelle Beernaert maakt vaak choreografiën over gevoelige onderwerpen. Het gaat vaak over twee mensen die een liefdesrelatie hebben, maar waartussen een spanning hangt en iets niet goed loopt. Zoals je in de muziek gevoelige liefdesliedjes hebt, maakt Isabelle Beernaert gevoelige choreografiën. Bij So you think you can dance gebruikte ze vaak liedjes die ongeveer het zelfde verhaal vertellen als haar dansen. Zo had ze de dansen: Sorry, Geef me je angst, Zeg me dat het niet waar is, Tryt to sleeping with a broking heart.
Wat mij in de choreografieën van Isabelle Beernaert aanspreekt is de harmonie, rust, gevoeligheid, perfectie en sierlijkheid. Dingen die ik maak zijn vaak ook niet heel uitbundig en ik wil het ook zo netjes mogelijk doen, ik wil dat het echt klopt. Dit perfectionisme zie ik ook in haar choreografieën, het hele plaatje klopt.
Ik hoop haar werk snel in het echt te zien, zodat haar mooie choreografieën me nog meer kunnen inspireren. Ik denk ook als je de dansen in het echt ziet, dat ze dan nog veel mooier en indringender zullen zijn.